Jong bloempje aan de haak geslagen. Help!

De huisarts kijkt op haar computerscherm. Opeens blijven haar ogen hangen. Nét iets te lang. Ze kijkt op. ‘Zooooo, dus jij hebt een jong bloempje aan de haak geslagen? Doe je goed!’.

Ik grinnik een beetje ongemakkelijk en kijk mijn vriend hulpeloos aan. Nooit eerder zaten we samen bij de huisarts. Waarom zouden we ook? Nu dus wel. De details over het hoe en waarom zal ik je besparen, want daar kan ik ongeveer tien blogs over schrijven. Maar nu zitten we daar dus alletwee en heeft huisarts Doortje twee schermen openstaan, mét geboortedata.

Decennium

Tien jaar (tien en een half om precies te zijn) Doortje. Je hebt het goed gezien. Een heel decennium. Je hoeft geen kei in hoofdrekenen te zijn om te zien dat de troetelbeertjes allang dood en begraven waren tegen de tijd dat mijn vriend vol trots op zijn eerste grotemensenfiets zonder zijwieltjes stapte.

Groen stengeltje

‘Goed gedaan’. Dat impliceert dat dit jonge bloempje een bewuste keuze van mij was. Dat ik op een dag in een veld vol bloemen liep en urenlang bleef zoeken naar dat ene bloempje met een nét iets groener stengeltje dan de rest. Ik wil haar vertellen hoe het echt ging, maar ze heeft maar vijf minuten per patiënt, wat neerkomt op ieder 2,5 minuut, dus laat maar zitten.

Wicky-ijsjes

Wat het ook impliceert- en dat is veel erger- is dat ík dus geen jong bloempje meer ben. Ik ben een verlept bloempje, nee wat zeg ik, een dorre tak. En zo voel ik mij dankzij mijn jonge bloempje regelmatig. Bijvoorbeeld toen hij vanmorgen een foto van de net aangeschafte Wicky-ijsjes op Facebook zette. ‘Jeugdsentiment’, schreef hij erbij. Ik dacht even na. Wicky. Bestond dat in ‘mijn tijd’ ook al? Wikipedia bevestigde mijn angst. Wicky, opgericht in 1999. Het jaar dat ik mijn universitaire studie afrondde. En het jaar dat mijn vriend als 12-jarige met een paar plukjes schaamhaar, lurkte aan zijn Wicky-ijsje.

Oud stuk kaas

Was ik in het begin nog vol trots en voelde ik me de Carice van Houten van de OBN’ers (je weet wel, de onbekende, nietszeggende Nederlanders), nu voel ik me steeds vaker een sneue Patricia Paay. Een extra gerijpt, of nee nog erger, een oud stuk kaas. Maar zoals mijn vriend, die bij Beemsterkaas werkt, laatst tegen me zei: “Schat, hoe ouder de kaas, hoe lekkerder.” En hij kan het weten, toch?