Stilstand als weg naar vooruitgang

Niet kunnen doen wat je wilt doen. Omdat je lijf of hoofd niet meewerkt of allebei niet. Dat is kut mensen. Je staat stil. Maar is dat wel zo? Ik denk van niet.

Zo aan het begin van het nieuwe jaar kijk ik altijd even terug op het afgelopen jaar. En dan heb ik ook allerlei goede voornemens: van meer sporten en reizen tot minder eten en facebooken. Dit jaar is het anders. Het enige voornemen dat ik dit jaar heb, is het leven leiden dat bij me past. Het afgelopen jaar was op zijn zachtst gezegd een hele uitdaging. Ik kreeg een gratis evenwichtsstoornis cadeau waar je u tegen zegt. Noodgedwongen zat ik thuis. Of sterker nog: lag ik vooral thuis. Op de bank. Wel een heul lekkere overigens.

Ik wil dit niet!

In het begin ging alles in mij in de weerstand. Ik was boos, verdrietig, gefrustreerd en bang. Ik wil dit niet! Bezoekjes aan vrienden, lunches in cafeetjes, een filmpje pakken, verjaardagen, werken. Het zat er allemaal niet in. Lopen deed ik met een granny rollator, genaamd Ronny, die later werd vervangen door mijn wandelstokken Mel & Kim. Van geen humor hebben, kun je me niet betichten. Maar leuk was anders. Meerdere malen hing ik huilend aan de lijn met mijn zusje of moeder over dat mijn leven stilstond, terwijl dat van anderen maar doorging. Vrienden verhuisden, werden zwanger, kregen kinderen, hadden een nieuwe baan. En ik? Ik kon niets.

Hoezo stilstaan?

Dat gevoel heeft een paar weken, misschien zelfs wel maanden, geduurd. Ik ben ook maar een mens hé. Maar de laatste tijd kijk ik er anders tegenaan. Opeens zie ik in dat mijn leven helemaal niet stil heeft gestaan. Sterker nog: ik zet de grootste stappen die ik ooit in mijn leven heb gezet! Ook al is het dan met wandelstokken. Deze gedwongen stilstand heeft de weg vrijgemaakt voor vooruitgang. Op meerdere vlakken. Ik deel ze graag met je.

1. Meer genieten

Vanaf de bank heb ik de zomer, herfst en het eerste deel van de winter aan me voorbij zien gaan. Ik zag de tuin veranderen van groen naar rood, geel en oranje. Langzaam verdwenen de kleurige bloemen uit mijn tuin en maakten plaats voor steeds meer kale takken. Tijdens mijn ommetje in de straat zag ik steeds dezelfde boom van uiterlijk veranderen. Elke dag was ik weer benieuwd hoe hij erbij zou staan. Op mijn bankje aan de voorkant van mijn huis, zag ik hoe de bijen in de zomer en herfst druk bezig waren met het verzamelen van nectar uit mijn bloempot. Ik heb me een partij genoten! Al die prachtige details, waar ik normaal nooit oog voor had omdat ik zo druk was met ‘leven’. Wat kan ik genieten!

2. Diepere vriendschappen

Veel van mijn vriendschappen bestonden uit leuke dingen doen: naar festivals, de bioscoop, op reis, koffie in cafeetjes, noem maar op. Als het maar actief en buiten de deur was. En toen opeens ging dat niet meer. Moesten vrienden naar mij komen als we elkaar wilden zien. En kon ik niet langer dan 1,5 uur kletsen omdat mijn evenwicht dan verdween en ik niet meer uit mijn ogen kon kijken van de pijn. Vaak heb ik gedacht: wat heb ik mijn vrienden in godsnaam nog te bieden? Maar wat bleek. Met een paar mensen werd de band sterker. Een vriendin (die trouw elke twee weken langskwam) zei zelfs dat ze het contact zoveel fijner vond. Het werd écht contact. Met een andere vriendin ben ik elke twee weken gaan bellen. We hebben de meest mooie gesprekken. Gesprekken die ergens over gaan. En zeker, er zijn ook mensen die niets met mijn toestand konden. Die oordeelden of niet veel lieten horen. Maar is dat erg? Nee. Ik weet nu precies aan wie ik wel iets heb en aan wie niet. Alleen maar handig!

3. Grotere dankbaarheid

Als je gezond bent en je leven loopt op rolletjes, heb je geen idee hoe gelukkig je mag zijn dat je alles kunt doen wat je wilt. En het gekke is: zoveel mensen zijn ontevreden. Ze hebben niet die perfecte baan, niet die tuin op het zuiden en niet die fantastische relatie. Of blegh, ze zijn nat geregend op de fiets, terwijl de trein daarvoor vertraging had. En ik? Ik heb zitten huilen toen ik voor het eerst naar mijn favoriete plekje in de wijk kon fietsen. Ik heb daar een half uur in de zon gezeten en mijn god wat voelde ik me dankbaar! Dankbaar dat ik weer een stukje kon fietsen, voor mijn lieve familie, buren en vrienden en voor het feit dat opdrachtgevers op me wilden wachten. Dankbaar dat ik niet ongeneeslijk ziek ben. Dankbaar voor dit mooie leven!

4. Betere keuzes

Ik wilde altijd alles. Vier keer in de week sporten, mijn vrienden elke week zien, knallen met mijn vaste baan, later een eigen bedrijf en mijn huis perfect op orde houden. Opeens was dat niet meer te doen. Ik moest keiharde keuzes maken. Als ik op een dag besloot mijn badkamer te poetsen, kon ik daarna niet ook nog een blog schrijven. Als ik dat blog had geschreven, kon ik niet meer een vriend(in) laten langskomen. Keuzes keuzes! Elke dag moest ik de afweging maken wat ik voor die dag het belangrijkste vond. De rest moest ik laten. Het gevolg: ik deed alleen nog maar de dingen die ik echt belangrijk vond. Ik ontdekte dat ik daar prima tevreden mee was. Het voelde als een bevrijding.

5. Meer echte ik

Deze periode is een grote ontdekkingstocht. Een half jaar praktisch opgesloten in je huis zitten is niet niets. Ik had met gemak somber of depressief kunnen raken. Maar dat gebeurde niet. Natuurlijk vloei(d)en er regelmatig tranen, maar ik heb een kracht in mezelf ontdekt van heb ik jou daar. Ondanks het feit dat ik een enorme piekeraar ben, blijk ik ontzettend positief ingesteld te zijn! Ik zorgde voor een strak ritme (elke ochtend en avond op het zelfde tijdstip opstaan en naar bed) en ik maakte een schema met alle oefeningen die ik op een dag deed. Zo kon ik mijn vooruitgang meten. Op een gegeven moment werd het oefenen met de rollator vervangen door die met stokken. De ommetjes werden langer. Er kwamen bezoekjes aan de bakker op de hoek bij. Ik kon voorzichtig weer liggende en zittende yoga doen. En zo ga ik nog steeds door. Stap voor stap.

Ik ben er nog lang niet, maar ik ben nu al dankbaar voor deze prachtige reis die ik dankzij de verplichte stilstand aan het maken ben. Ik voel me gelukkiger dan ooit. Soms moet je blijkbaar ‘fouten’ maken en stilstaan om de juiste weg in te kunnen slaan. Het leven te leiden dat echt bij je past. Dit filmpje van Oprah zegt het eigenlijk allemaal: “There is no such thing as failure. Failure is just that thing trying to move you in the right direction.” I’m on my way!

Fotocredits: Francois D en Tom Hall